Au revoir Cameron Highlands, bonjour Perhentian

Lieve allemaal,

Het heeft even geduurd maar daar zijn we weer!!! We zitten inmiddels al 5 dagen op Pulau Perhentian Kecil. Een paradijsje op aarde, witte stranden en een azuurblauwe zee. Hieronder lezen jullie ons wat langere verslag, omdat we jullie zo lang in spanning hebben gelaten:)

5 Dagen geleden hebben wij de Cameron Highlands uitgezwaaid. Na lekker uitgeslapen te hebben heeft de bus ons om 10:30 opgehaald en zijn we richting Kuala Besut vertrokken. We keken al uit naar de busreis, de bussen zijn hier extreem luxe en overtreffen letterlijk de business class plaatsen van een vliegtuig. De stoelen zijn breed en kunnen in alle mogelijke richtingen versteld worden. Viel dat toch even tegen toen er een aftans oud mini busje voor kwam rijden! Ook de stoelen in dit busje konden versteld worden. Met de nadruk op konden, de rugleuning waren lam en Marthijn heeft de hele reis buikspieroefening gedaan om rechtop te blijven zitten. Toen we ons erbij neergelegd hadden leverde het busje hilarische momenten op. Als de chauffeur, wie overigens denkt dat hij Michael Schumacher is, hard remde werd Marthijn dubbelgevouwen. Als hij hard optrok lag Marthijn bij zijn Duitse achterbuurvrouw op schoot. Verder zat de bank waarop wij zaten niet goed vast aan het busje wat ervoor zorgde dat we na elk drempeltje langer bleven naveren dan de gemiddelde Franse auto. Gelukkig had een van de Duitse achterburen wagenpilletjes bij zich, anders had Robin met zekerheid het hele busje onder gekotst. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Het was een spektaculair ritje en tegen 5 uur kwamen we aan in Kuala Besut.
Nog steeds hadden we geen kamer dus gingen we naar het Tourist Centre om te vragen of er ergens plek is. Dat was er wel maar de kamer zou 210RM kosten en op het grote eiland zitten. Wij wilden graag naar het kleine eiland en eigenwijs als wij zijn hebben we besloten om lekker (puh) toch naar het kleine eiland te gaan. Een klein bootje, met 2 enorme motoren, heeft ons naar Perhentian Kecil gebracht. De rit was fantastisch. Kaatsend over de golven waren we binnen een halfuur bij de pier. Het strand zag er leeg uit en wij hadden het gevoel dat het vrouwtje van het Tourist Centre ons een broodje aap had verkocht en dat er sowieso plek moest zijn. Op de pier kwam een duikinstructeur ons tegemoet en vroeg of hij ons kon helpen. Wij vroegen om een slaapplek en hij zei: 'Oe dat word lastig, misschien heb je bij Mama's Place nog kans en anders kun je Shari-la proberen maar dat gaat je veel geld kosten.' Nog steeds vol goede moed liepen wij met 13kg op de rug en Marthijn met een Eastpak op de borst het strand op. Met 33 graden en een strak blauwe lucht hadden we al snel het zweet op plekken waarvan we voorheen het bestaan nog niet kenden. We begonnen bij het naar ons idee mooiste resort en vroegen naar een kamer. Na 5 keer 'nee sorry, we zitten vol' gehoord te hebben begon de moed ons in de slippers te zakken. Onze laatste hoop was Shari-la. Helaas wisten we van de Lonely Planet al dat dit het duurste resort op Perhentian Kecil is. Ze hadden inderdaad nog 1 plek, een suite die eigenlijk gereserveerd was voor een ander stel. Marthijn gooide zijn acteerskills in de strijd en probeerde met waterige puppy-ogen sympathie van de manager te creeren en zei dat hij heel graag die kamer wil hebben. De manager knikte meelevend en zei dat hij binnen een halfuur wist of hij de kamer mocht weggeven. Intussen mochten wel even de kamer bekijken. Marthijn zei dat hij graag de kamer wilde zien maar wilde ook wel even weten of wij de kamer konden betalen. De manager zei dat het wel om een dure kamer gaat en dat hij 360RM kost. Marthijn bleef stil en de man zei dat hij waarschijnlijk wel een 'special price' kon maken voor ons. Marthijn vroeg door naar de 'special price' en de man zei dat we voor 160RM de suite mochten hebben maar dat we eerst een halfuur moesten wachten en op voorwaarde dat het voor 1 nacht was. We zijn netjes in onze rol gebleven en hebben niet direct van vreugde het hele resort bij elkaar geschreeuwd. Zijn laatste voorwaarde was namelijk dat het geheim zou blijven... Zoals jullie je al kunnen voorstellen was de suite fantastisch! 2 Kingsize bedden, een televisie, balkon, zithoek enz. We hebben onze tassen op bed gegooid en ons zwem-outfit aangetrokken. Shari-la ligt aan Coral Bay en toen we het water in wilde gaan begrepen we direct dat Coral Bay geen koosnaampje is. De baai ligt daadwerkelijk bezaaid met (dood) koraal, en dat doet zeer aan je voetjes. Stuntelend probeerde we verkoeling te zoeken maar na 20 meter stonden met nog steeds tot onze knieen in het water. Opeens hoorde we onze namen en stond het Duitse stel dat we in KL hadden ontmoet aan de waterkant te lachen. Zij hadden dit proces de dag daarvoor zelf ook meegemaakt en vertelde dat de zee aan deze kant nauwelijks dieper wordt. Overigens hadden ze ons stuntel tafereel al een tijdje staan aankijken en blijkbaar heeft dat er amusant uitgezien. Nadat ze ons even lekker hadden uitgelachen hebben we afgesproken 's avonds een hapje te gaan eten en bij te praten over de afgelopen dagen.

De volgende dag hebben we onze tassen gepakt en zijn het eiland overgestoken met zware bepakking.(maar liefst 10 minuten lopen:P) Op Long Beach troffen we een zandstrand waar we al na een aantal keer proberen een kamer hadden gevonden! Best soepel dachten wij zo. We wisten alleen niet dat we in een mini dierentuin terecht zouden komen. We hebben die dag lekker uitgerust en op het strand gelegen. 'S avonds hebben we op een matje op het strand sterren gekeken onder het genot van een cola en een (smerige) waterpijp. Overal was muziek en werden er vuurshows gegeven. Eenmaal terug op onze kamer troffen we een enorme gekko aan die boven onze deur zat. 'The Secret' zegt: 'Als je je focust op iets dat je niet wil, zal het juist gebeuren.' Natuurlijk dachten wij bij het aanzien van het 25 centimeter lange 'freaky' beestje niet aan de secret en hoopten wij dat hij niet binnen zou komen. Jullie raden het al, 's ochtends werden we wakker van een luid geluid en zat onze vriend boven ons hoofd. Heldhaftig als Marthijn met beesten is heeft hij hem weggejaagd. Daar is hij best een tijdje trots op geweest, tot hij van locals hoorde dat zij gekko's gewoon oppakken en buiten zetten. (Marthijn heeft er 20 minuten over gedaan en heeft een opgerold matje gebruikt)

De volgende ochtend zijn we op een snorkeltrip gegaan. Hier hebben we de meest mooie vissen, schildpadden en zelfs haaien gezien. Met name 'nemotown' was het hoogtepunt. Die naam hebben wij zelf bedacht voor de enorme annemonen waar Clown Fishes in leven. Na 2 nachten in een dierentuin te hebben geslapen zijn we terug verhuisd naar Coral Bay. Ook hier troffen we dieren aan in de kamer, alleen geen gekko's. Dit keer hebben we bezoek gehad van kakkerlakken. Ook fantastisch natuurlijk. We wennen wel aan het gezelschap en zelfs Robin durft nu te slapen.

Morgen vertrekken we naar de Taman Negara waar we zsm een nieuw verhaal zullen schrijven. We zijn nu namelijk vriendelijk verzocht om op te zouten want het internet gaat (weer) uit. Elektriciteit gaat hier rustig een aantal keer per dag uit.

Tot de volgende keer lieve mensen!

Dikke kus, Robin en Marthijn