Heuveltje op, heuveltje af

Lieve allemaal,

Na een nacht prima geslapen te hebben zijn we de camper gaan ophalen en richting sydney gereden. Australië lijkt dus tot dusver en beetje op Amerika met veel Britse en voor ons gevoel Schotse invloeden. Marthijn leest een geweldig boek, down under van Bill Bryson waarvan hij meer leert over het land en de mensen.

Na wat zoeken en wennen aan links rijden met het stuur aan de rechterkant hebben we in Rockdale een prima camping gevonden. Rockdale is een sub urb van Sydney waar los van een park en een supermarkt niks te beleven is. Heuveltje op heuveltje af zijn we naar het station gelopen om met de trein naar sydney te gaan. De treinen zijn mooi, modern en schoon. Vanaf martinsplace (midden in de stad) zijn we richting het opera house gelopen, wederom heuveltje op heuveltje af. Daar wij puffen en steunen kom je overal sportende mensen tegen. Geen wonder dat Australië per gemiddelde inwoner de meeste olympische medailles wint.

Uiteindelijk was 'ie daar: het opera house. Qua vorm heel indrukwekkend, in het daglicht voor de rest oubollig. De harbour bridge maakt bijna meer indruk. Wat een geweldenaar met z'n extreme afmetingen. In een restaurant aan de kade hebben we met uitzicht op de harbour bridge en het opera house heerlijk gegeten. Het eten is hier geweldig, de aussies eten het liefst organisch en gezond, heel verantwoord. Overigens lijkt alles hier wel verantwoord, overal kom je recycling dingen tegen een alles is schoon en opgeruimd. Het enige dat niet schoon is zijn de auto's. Zal wel een welvaart dingetje zijn maar je ziet hier meer s3's dan a3's, ofwel: auto's hebben allemaal veel vermogen en marthijn kijk zijn ogen uit.

Goed, het opera house. Na het eten zijn we richting de zaal gegaan waar we geweldige plekken hadden en het orkest perfect konden zien. Bij het inzetten van het eerste stuk met plus minus erop violisten sprongen de tranen bij Robin in de ogen, wat een geweldig mooi geluid en wederom wat een bijzondere ervaring. Na het eerste stuk begon de jetlag zijn werk te doen en was het met de prachtige klanken steeds lastiger om wakker te blijven. Na een paar keer: "ik sliep niet, ik hoor het beter met mijn ogen dicht" was de voorstelling voorbij en zijn we richting de camper gegaan.

De volgende dag zijn we richting Bondi Beach gereden. Het vinden van een geschikte parkeerplaats vormde de uitdaging van de ochtend. Blijkbaar kun je je auto hier gratis neerzetten voor 2 uurtjes. De parkeerwachters schrijven wat op je band als tijdmeter. Ons was verteld dat als er niets op de band stond, je zomaar een hele dag gratis zou kunnen staan. Wel even om de 2 uur checken... Toen wij aan het einde van de dag terug kwamen bij de auto zat er, je raadt het al, een bon onder de ruitenwisser... en we hadden het nog wel gecheckt na 2 uur! Stond er niets tegen de band aan geschreven, maar echt op de band... Niet gezien dus. Ach, it's all part of the experience zeggen we dan altijd.

We hebben desondanks een heerlijke dag gehad. Een strandwandeling over Bondi, een foto met het beroemde strandwachtershuisje en een grote teen in de zee. Die was toch wat te koud voor een echte duik. Daarna hebben we de 'Bondi to Bronte beach walk' gedaan. Een kleine 6km langs de kust, over rotsen en prachtige uitzichten. Na deze walk zijn we direct langs het postkantoor gereden om de boete te betalen, dan zijn we er maar vanaf. Om de kosten te compenseren hebben we die avond in de camper gekookt. Lekker knus en gezellig.

Dag 3 zijn we wederom Sydney ingedoken, we hadden immers nog niet alles gezien. We zijn richting de wijk The Rocks gegaan, eerst met het ov en vervolgens weer heuveltje op heuveltje af gelopen. Schattig wijkje met een fijne vibe en mooi uitzicht over de ferries, de brug en Opera house. We zijn hier ook even gaan winkelen, het is namelijk kouder dan we dachten en hadden dus behoefte aan een extra vest. Met een nieuwe outfit in the pocket zijn we op de boot richting Manly gestapt. Geweldig om de stad vanaf het water te kunnen zien. Manly is een kleine buitenwijk van Sydney met de echte surfer vibe zoals we die in Bondi al verwacht hadden. Eenmaal uitgekeken hebben we de boot richting de stad gepakt. Het was inmiddels donker geworden, geweldig om te zien hoeveel lichtjes er vanaf zo'n stad komen en weer een nieuw bijzonder uitzicht op de opera house en de brug. Daarna een heerlijk hapje gegeten in een restaurantje in the Rocks en vervolgens weer heuveltje op, heuveltje af richting huis (au die kuiten!).

Nu we de hoogte punten van Sydney wel een beetje gezien hadden besloten we richting de Blue Mountains te vertrekken. Met een volgeladen busje (alles netjes opgeborgen en vastgelegd) begonnen we aan de 250km trip richting de bergen. Toch best spannend, aan de verkeerde kant rijden, aan de verkeerde kant zitten en ook hier weer heuveltje op, heuveltje af over de snelweg. Vooral Robin had het van tijd tot tijd niet meer met de grote diepte verschillen. Marthijn dacht overigens meer dat hij in een snelle Audio reed in plaats van in een camper, hij scheurde er flink op los tot de bus half uit elkaar trilde. Toen toch maar iets rustiger gaan rijden, op (subtiel) verzoek van Robin.

Eenmaal aangekomen in Katoomba hadden we de laatste plek op de enige camping te pakken. Er bleek dat weekend een hardloop festijn te zijn (20, 50 of 100km door de wildernis, trap op, trap af). Na de camper op z'n plek gezet te hebben zijn we direct een van de vele trails gaan lopen. Deze ging richting de Three Sisters. De mythe over deze drie bergen is dat drie zussen van een bepaalde tribe verliefd waren op drie broers van een andere stam. Echter waren dot verboden liefdes volgens de wetten van de tribe. De drie broers besloten de drie zussen toch mee te nemen, maar de stamhoofd van de zussen stak hier een stokje voor. Hij veranderde ze in 3 stenen met het idee hen later weer terug te veranderen, zodra de oorlog voorbij zou zijn. Helaas overleefde het stamhoofd de oorlog niet en zijn de drie zussen nooit terug veranderd...
Het was een prachtige en zware trip langs de meest prachtige uitzichten en afgronden. Wederom een momentje om jezelf eens in je arm te knijpen om te checken of je niet droomt.

Op de camping hadden we eindelijk even wifi en zagen weer de preview met foto's van de bruiloft: wow!!! Nog mooier dan weer hadden durven hopen! Om dit te vieren wilden we lekker uit eten en hebben we aan de eigenaar van de camping zijn favoriete restaurant gevraagd. Family hotel moeten we hebben, een soort pub in een hotel. Dat schijnt hier een dingetje te zijn: restaurant in/ aan hotels. Toen we naar binnen stappen twijfelden we even: een soort sportkantine, gaan we dit echt doen? De lokale bouwvakkers waren aan het poolen, overal schermen met sporten waarop je kunt gokken (nog een typische dingetje hier: gokken) en felle verlichting. Ja, dit gaan we doen was het besluit. Lachen toch ook mee te maken? Het eten was inderdaad top en we hebben onze ogen uitgekeken. De locals overigens ook... twee van die Hollandse figuren die gewoon gaan zitten en wachten tot iemand de bestelling op komt nemen. Dat gebeurt dus niet. Dat doe je zelf aan de bar, duh.

De volgende dag regende het de godganse dag en hebben we veel gelezen. De 20km versie van de run was bezig en we hebben de eerste mensen zien finishen. Met 1 uur en 42 minuten... ongelofelijk. Met enorm veel respect voor de athleten hebben we staan klappen en ons af staan vragen hoe iemand in godsnaam 100km en 4000 hoogtemeters kan hardlopen.. de rest van de middag hebben we in het oudste café en tevens chocoladefabriek Australië gezeten waar alles nog origineel is. Ontzettend leuk en net alsof je even 101 jaar terug in de tijd ging. Vervolgens koken in de camper en vroeg het mandje in.

Liefs,

Robin en Marthijn