We've got some catching up to do...
Blijf op de hoogte en volg Robin & Marthijn
25 Mei 2017 | Australië, Byron Bay
Jullie hebben al even niks van ons gehoord, we zijn ontzettend aan het genieten van onze reis en daar hoort een redelijk strikte no-phone zone bij. Maar hierbij een update van onze laatste avonturen.
We zijn gebleven bij de laatste dag in Katoomba (Blue Mountains). Na een dag vol regen wilde we de laatste dag toch de Katoomba Falls zien. Eerst uitgecheckt, de auto geparkeerd langs een stijle weg (strak parkeerwerk van Tinus) en de wandeloutfit aangetrokken om het bos in te duiken. Het eerste wat opviel in vergelijking tot de wandeling naar de Tree Sisters was dat het bos hier meer op een tropisch regenwoud leek. Na een paar minuten lopen (trap af glibberend door de modder van de zware regen) kwamen we de eerste waterval al tegen en een bordje: we lopen in een regenwoud. Prachtig! Langzaam volgden we het pad van de 'Ferber steps' (950 treden) naar de echte Katoomba Falls. Uiteindelijk liep de weg dood en stonden we halverwege de waterval. Onbeschrijfelijk mooi gezicht, extra speciaal omdat we volledig alleen waren en enkel het water hoorden vallen. Na de gebruikelijke selfies, o's en a's zijn we richting de auto gelopen. Onderweg kwamen we mensen van de organisatie van de trial run tegen die zeiden dat weer vooral moesten blijven lopen omdat er overal slangen zitten. Ik kan je verzekeren, we waren ondanks de kramp van alle traptreden zo boven...
Eenmaal terug bij de auto probeert Marthijn zonder succes weg te rijden. Het linker achterwiel was in de modder weg gezakt. Toch jammer, zeker aangezien er een auto achter ons stond geparkeerd en we op een pittige helling stonden. Wat manoeuvreren van Marthijn onder strakke regie van de kleine generaal was de auto niet vrij. Wellicht dan toch wachten op de auto achter ons, zodat we de heuvel af konden rollen en de weg op sturen. Leuk bedacht maar we moesten nog een stuk rijden dus toch nog een laatste poging. Met klotsende oksel zette Marthijn al zijn stuurmanskunsten in en Robin haar spierballen. Wonder boven wonder is het gelukt met beperkte schade: Robin zat helemaal onder de tjak... all part of the experience, wie heeft luxe nodig op zijn huwelijksreis, toch?
Eenmaal uitgelachen zijn we vertrokken naar Hunter Valley, de wijn regio. Die avond hebben we onze camper geïnstalleerd en zelf gekookt, we waren toch een beetje gaar van de rit allebei. De volgende ochtend vroeg uit de veren voor een rondleiding bij de beste vineyard van Australië. Bij aankomst zagen we een veld vol kangeroos, heel gaaf om te zien! Maar, ken je die mop van die rondleiding, die was er dus niet meer... lang leven de achterhaalde toeristen informatie. Om nou om half 11 's ochtends aan een wijntasting te beginnen vonden we iets te gortig dus toen zijn we even in het zonnetje gaan zitten op een terras met een prachtig uitzicht over de wijnranken. Prima vertoeven daar. In de middag zijn we naar de oudste wijnhuis van Australië gegaan voor een wijnproeverij. Vooral de Semillon wilden we graag proeven, de flagship wijn van deze regio. Laten we het zo zeggen, het was een 'mooie zure'... maar goed, prinsesje is goed gewend hè. Die avond zijn we op aanraden van de receptioniste van de camping gaan eten bij een restaurantje met gratis taxi service. We zijn blij dat we het overleefd hebben... Het eten was heerlijk, een flinke steak met een fles rode wijn. Op de terugweg weg nog bijna een kangaroo voor z'n sokken gereden maar uiteindelijk lagen we weer veilig in ons bedje.
De volgende ochtend stond de eerste grote tocht op de planning, 400km richting Port Stephens. Nou lijkt 400km misschien niet zo ver maar in zo'n camper en met elke 20km wegwerkzaamheden was het een pittige tocht. Grappig ook dat de TomTom ons adviseerde om 162km rechtdoor te rijden om vervolgens bij elke afslag te melden dat we rechtdoor mochten. Port Stephens is een mooie plaats waar de pelikanen over het witte strand lopen, de tropische vogels je 's ochtends wekken en je heel goed dolfijnen en walvissen kunt spotten. Dat laatste zijn we gaan doen aangezien de walvissen in mei de tocht naar the great barrier reef starten. Met de catamaran en een handjevol mensen aanboord zijn we met een whale watching cruise meegegaan. Bij het aankomen op de boot kregen we zeeziekpilletjes aangeboden, Robin had direct de maximale dosis genomen (ben niet ziek geweest maar heb de rest van de middag knetter stoned rondgelopen). Eerste zijn we langs de dolfijnen gevaren en het was meteen raak, een groep van 9 mannetjes zwom daar heerlijk rond en lieten zich heel goed zien. Er zijn er zelfs 2 een stukje met ons mee gezwommen, naast en voor de boot. Heel magisch om te zien.
Een stukje verder de open zee op gingen we op zoek naar een humpback whale (bultrug walvis). We moesten letten op opspuitend water van een ademhaling momentje. Binnen 10 minuten was het raak, heel uniek want het seizoen is pas net begonnen! De walvis liet een paar keer zijn staart zien waarna hij 2x een breach liet zien, zoals dat in vakjargon heet. De walvissen springt dan op uit het water en laat zich heel gracieus vallen. Werkelijk prachtig!!
Daarna, om het af te maken, zijn we nog langs een groep wilde zeehonden gevaren en hebben we fairytale pinguïns gezien. Een top dag dachten wij zo!
De volgende ochtend zijn we richting Coffs Harbour gereden als tussenstop richting Byron Bay. Na de enorme rit kropen we als opa en oma Kruk met een gehoorbeschadiging van het geluid van de motor uit de bus. Eerst moesten we de bus weer opnieuw inrichten, we hadden 2 drempels gemist en een noodstop moeten maken op een rotonde dus alles lag tegen de bij-/berijdersstoel aan haha.
Eigenlijk is er niet zoveel te beleven in Coffs Harbour maar we hebben wel een mooie camping bij het strand gevonden. We koken soms zelf maar hadden nu zin om uit eten te gaan. Op aanraden van de receptioniste zijn we op zoek gegaan naar een hotel met een goed restaurant, zoals je hier vaak ziet: mensen gaan uit eten bij/in een hotel. Onderweg kwamen we een bowlingbaan tegen een dachten we; hoe leuk, we eten hier iets een gaan en uurtje bowlen. Nou kennelijk werkt het zo niet. Ze bowlen niet maar doen en soort jue de boules met grote ballen en je moet je inschrijven in de club. Ook zo'n dingetje hier: alles is een club. Overigens konden we dan inschrijven en de volgende dag pas bowlen. Dat zagen we dus effe niet zitten een zijn we door gaan zoeken naar het restaurant. Eenmaal gevonden is het lastig beschrijven waar we terecht kwamen. Denk aan een vreet schuur met tl-verlichting, doe daar een hoop tv schermen bij, paar gok machines, allemaal obesitas figuren en lange rij voor een soort all you can eat balie en je hebt ongeveer de sfeer te pakken. Een beetje verward keken we elkaar aan een besloten we het toch maar te gaan meemaken. Kennelijk moest je je eten in de all you can eat rij bestellen, veel te veel betalen voor slecht eten en vervolgens met zo'n pieper op je tafel wachten tot je je eten mocht ophalen. We hebben wel gelachen, zo'n toko zou in Nederland binnen no time failliet zijn. Vreemd volk die aussies... Na het eten wilde marthijn nog even gokken op de paardenrennen, ook zo'n cultuur ding hier. 2 dollar op winnen van Arctic met nummer 6 en 3 dollar op petite patch voor een plek in de top drie. Kei spannend want arctic ging als een tiet, maar je voelt 'mooie al aankomen; won toch net niet. Ach geluk in de liefde...
Nu gaan we bekijken wat Byron Bay ons te bieden heeft. Vooralsnog een prachtige camping aan het strand en een restaurant waar ze wel weten hoe het werkt, goeie bediening en heerlijk eten. Dat belooft wat!
Liefs,
Robin en Marthijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley