Scotland wi' mi lass

Lieve allemaal,

Na weken voorbereiding van Robins kant met gedetailleerde paklijsten en een uitgestippelde route, begon Marthijn zaterdag ochtend een paar uur voor vertrek met zijn voorbereidingen: kleren inpakken en de auto wassen. Zijn zomerbaantje bij Schuitema werpt nog steeds z'n vruchten af; als een ware Tetris master heeft Marthijn de auto ingepakt. Met een volgeladen auto, inclusief glutenvrij survival pakket (thanks mama!) begon de tocht naar IJmuiden.

Na een snelle paspoort controle mochten we met de auto de boot op. Eenmaal aan boord zijn we naar onze hut gegaan. Marthijn kreeg het direct Spaans benauwd: 2x3m kamer met stapelbed en suite badkamer, zonder raam. Maar goed, je hoeft er alleen te slapen.. daarover straks meer. Na een aantal biertjes in het zonnetje op het zonnedek, zijn we in de bar beland waar een live band stond te spelen. De Engelse leverden extra entertainment, wat een volk :).

Nou daar komtie dan: slapen. Of eigenlijk niet. Door het deinen van de boot voelde Marthijn zich alsof hij 15 bier op had en werd hij lichtelijk claustrofobisch. Loslaten schijnt de remedie te zijn, ja leuk. Uiteindelijk wel gelukt in slaap te vallen, totdat de boot echt begon te deinen, toen dacht'ie dat het einde nabij was. Met een oog op de tas en de deur, wachtend op het alarm dat we gingen evacueren duurde de nacht voort.

Gelukkig hebben we het 'overleefd'. Aangekomen in Newcastle hebben we eerst een ontbijtje gemaakt toen we in de rij stonden voor de paspoort controle. En toen op naar de eerste stop: Hermitage Castle. De weg daar naar toe was al een heel avontuur. Links rijden, al die spookrijders (oh nee dat hoort), enkel secundaire wegen en enorme hoogte verschillen. Heerlijk om op deze manier het land te verkennen. We zijn een aantal keer gestopt, want wat is het hier mooi. Bijvoorbeeld bij de grensovergang tussen Engeland en Schotland waar een kerel in kilt op een doedelzak stond te spelen. Hermitage Castle is een eeuwenoude ruïne van een kasteel dat een van de belangrijkste verdedigingsposten van Schotland is geweest. Het kasteel is ondanks zijn leeftijd goed bewaard gebleven en er is goed zichtbaar waar kamers en trappen hebben gezeten, waterputten en zelfs vensterbanken en een oven waren nog duidelijk herkenbaar. Heel bijzonder en mystiek, zeker omdat het inmiddels na wat miezer ontzettend mooi weer was geworden.

Na Hermitage Castle zijn we verder gereden naar Jedburgh Abbey. Ook dit was weer een prachtige tocht met veel 'oe kijk daar' en 'ah zie dat' momenten. Je rijdt hele stukken alleen op hele oude wegen en eigenlijk niet harder dan 80km p/u. Los van de mooie natuur zie je veel schapen, soms midden op de weg en overal muurtjes die met duizenden stenen zijn gebouwd om de afscheiding van grond weer te geven. Jedburgh Abbey is een ruïne van wat vroeger een klooster was. Erg indrukwekkend, zo'n groot gebouw. Als echte toeristen zijn we met de audio tourguide door het gebouw gewandeld en toen we alles gezien hadden ging de reis verder naar de eindbestemming van vandaag: Edinburgh (of Edinbrah zoals je het moet zeggen).

Edinbrah is ondanks het feit dat het een hele grote stad is qua sfeer net zoals de rest van wat we gezien hebben. De tijd lijkt hier wat langzamer te gaan. Mensen zijn relax, er is heel veel ruimte en overal zie je referenties naar het verleden. Het heeft iets mystieks, heel bijzonder. We schrijven dit verhaal in de oudste pub van Edinbrah waar ze speciaal voor Robin een glutenvrije burger hebben gemaakt (is een stuk kipfilet geworden) en tips hebben gegeven over de leukste whiskey distilleries. We gaan nu genieten van live muziek en morgen proberen we een extra nacht bij te boeken want er is hier zo veel te zien en te doen, daar hebben we meer tijd voor nodig.

Tot snel!

Liefs, Marthijn en Robin